Nowy polski serial kryminalny!

Co by nie mówić o polskiej telewizji, od wielkiego dzwona udaje nam się nakręcić dobry serial kryminalno-sensacyjny - „Ekstradycja”, „Glina” czy „Oficer” to może nie arcydzieła, ale na pewno pozycje solidne, ciekawe i dobrze przemyślane. Na przeciwległym biegunie widnieją takie hity, jak „Detektywi” czy „Malanowski i partnerzy”, czyli kuriozalne twory, które prawdopodobnie nawet Mariusz Pujszo uznałby za zbyt sztuczne i naciągane. Za sprawą nowego serialu Polsatu, o niezbyt ciekawym tytule „Komisarz Rozen”, świat polskich seriali kryminalnych zostanie przewartościowany. Niestety, nie w tę właściwą stronę.

Powiedzieć, że „Komisarz Rozen” jest zły, to trochę tak, jakby określić atak na WTC mianem „przykrej stłuczki”. Widziałem wiele telewizyjnego crapu, ale pomimo to nie potrafię przypomnieć sobie niczego, co byłoby choć w jednym procencie zbliżone poziomem do odcinka, który we wtorek zaserwował widzom Polsat. Wszystko, co można było spieprzyć, zostało spieprzone – pomysł wyjściowy, scenariusz, klimat, obsadzenie ról, aktorstwo, zdjęcia, nawet różnica w głośności dialogów i muzyki, która w założeniu powinna być taka, żeby te pierwsze dało się usłyszeć. „Sędzia Anna Maria Wesołowska” to przy „Komisarzu Rozenie” wielopoziomowy dramat z wybitnymi kreacjami aktorskimi, a „Detektywi” - mroczna saga, pełna przejmujących zwrotów akcji. Po dziesięciu minutach tęskniłem za „W11”. W momencie, kiedy pisałem tę notkę, w internecie nie było jeszcze żadnych konkretnych opinii odnośnie pilota, co prawdopodobnie jest efektem tego, że wszyscy widzowie zdecydowali się na samobójstwo w trakcie jednej ze zbawiennych przerw reklamowych.

Ok, ale co dokładnie jest na tak? No cholera, wszystko! Serio. Polsat ubzdurał sobie, że zrobi „mocny” serial (przymiotnik ten podkreślają wszystkie portale, które o „Komisarzu...” napisały), czyli taki z bluzgami, krwią i cyckami. Biorąc pod uwagę, że targetem Polsatu są zazwyczaj gosposie z wykształceniem podstawowym, już na tym etapie można spodziewać się najgorszego. Ale jest jeszcze gorzej.

Tytułowy komisarz Rozen, grany przez Marcina Bosaka to bad-madafaka-cool-twardziel, który się z gangsterami nie pierdoli, a przełożonych dla zasady nie słucha. Ale zaraz, chwila. Ten człowiek...

...ma grać twardziela? A jednak! Pomimo aparycji sympatycznego geja, Marcin Bosak został obsadzony w roli policjanta, któremu żadna mafia nie straszna. Stara się chłopak jak może, ale za każdym razem, kiedy marszczy brwi i rzuca niezbyt udanymi one-linerami (do czego zaraz wrócę), wygląda jak parodia z kolejnej żałosnej komedii Friedberga i Selzera. Jego kumple i szefostwo (m. in. Lewandowski i Bukowski) też udają twardych gliniarzy, co przejawia się głównie tym, że do co drugiej kwestii wrzucają niepostrzeżenie „brzydkie” słowo, wypowiadając je z takim brakiem przekonania, jakby bali się, że którejś z gospodyń domowych mogą zwiędnąć uszy.

W pierwszej scenie pilota komisarz Rozen jedzie mercedesem z dwoma typami spod ciemnej gwiazdy. Samochód zostaje zatrzymany przez policję, a pomiędzy panami wywiązuje się strzelanina. Na szybę bryzga dżem wiśniowy (bo krew to na pewno nie jest), a my cofamy się razem z bohaterami o kilka dni wcześniej. Polsat chce najwidoczniej rozpocząć swoją nową produkcję z przytupem, więc już na starcie zadaje widzom pasjonujące pytanie: kto przeżył, a kto nie? Zagadka to raczej nietęga, bo wiadomo, że Rozen nie zginął (a nawet gdyby zginął, to co? I tak go jeszcze nie znamy, więc nikogo nie obchodzi, co się z nim stanie), a pozostali panowie mają role trzecioplanowe. No ale ok, może dalej będzie lepiej.

Nie jest. Jak już wcześniej wspomniałem, akcja cofa się o kilka dni. Główny bohater rozmawia z przełożonymi o zadaniu, które będzie musiał wykonać – coś o ucieczce znanego gangstera, infiltracji mafii od środka i tym podobne, standardowe pierdoły, które facet od montażu dźwięku zagłusza niepasującą do sytuacji muzyką. Większość dialogów ledwo słychać, ale niestety, najgorszą wymianę zdań jaką słyszałem w życiu (choć według Polsatu najlepszą, bo pojawia się już w zwiastunie) można usłyszeć bardzo dobrze:

• Nie jest łatwo im się dobrać do jaj

• No akurat dobieranie się do jaj to moja specjalność!

Od tego momentu nie wiedziałem, czy spodziewać się serialu kryminalnego, czy gejowskiego pornosa. Wiem, że istnieje taki zwrot jak „dobrać się komuś do dupy”, ale „dobierać się do jaj”? Litości! Przecież to brzmi tak, jakby Marcin Bosak, w ramach rozpracowywania polskiej mafii, planował obciągnąć wszystkim gangsterom, których spotka na swojej drodze – oryginalny pomysł, nie powiem, ale raczej niezbyt pomocny, kiedy chce się rzeczonych bandytów zapuszkować. No chyba, że nie ma osiemnastu lat, a potem oskarży ich o molestowanie. W końcu sam Al Capone trafił do więzienia za oszustwa podatkowe ;)

Dalej jest jeszcze gorzej – ckliwa retrospekcja okraszona została rozmywającą obraz ramką z Power Pointa, żeby nikt nie przeoczył, że to retrospekcja, gangsterska melina-klub wygląda jak gimnazjalna dyskoteka, a policjanci spotykają się incognito w kościele (zresztą zawsze w tym samym), jakby ludzie z Polsatu nie mogli znaleźć bardziej wyświechtanego miejsca. Do tego dochodzi tragiczny montaż, żałosne aktorstwo, zwroty fabularne, które nie zaskoczyłyby nikogo nawet pół wieku temu i facet odpowiadający za dźwięk, usilnie próbujący zagłuszyć koszmarne dialogi równie koszmarną muzyką. Fabuła nie ma sensu, przedstawienie głównego bohatera zajmuje twórcom dwie minuty, a każdy kadr to wizualny koszmar.

Tak wiec, w skrócie: jeżeli czerpiesz perwersyjną przyjemność z oglądania raz na jakiś czas „Sędzi Anny Marii Wesołowkiej” albo „Trudnych spraw”, przerzuć się na „Komisarza Rozena” - to większy kaliber; rzecz tak nieudana, tandetna i kuriozalna, że wymienione wyżej tytuły podkulają ogon i uciekają ze wstydem. Jeżeli Polsat zdecyduje się na wyemitowanie pozostałych odcinków (co nie jest niestety pewne), miłośnicy masochistycznego hardkoru będą zachwyceni.

PS. Ja na to nie zwróciłem uwagi, ale moja dziewczyna zauważyła, że wszyscy bohaterowie mają po jednym zestawie ubrań. Wyobrażacie sobie? Wielki pan gangster, który cztery dni z rzędu gania w tej samej koszuli. Prawdziwy lans.