Nowy adres bloga

Od dziś blog będzie kontynuowany na macierzystej stronie, czyli www.film.org.pl.

Dokładny adres do rss: http://film.org.pl/kmf/blog

Cronenberg + Pattison = Cosmopolis

Po dość rozczarowującej "Niebezpiecznej metodzie".
Po niezłych "Wschodnich obietnicach".
Po dobrej "Historii przemocy".
Po serii kilku filmów dalekich od cronenbergowskiego stylu, narracji i kreacji.

Oksymoron Allena

Poszukując pierwiastka błyskotliwości na nowojorskiego Żyda zawsze można liczyć. Facet robi filmy już od 43 lat i zaprawdę powiadam Wam - bez większych wpadek. Ba! Bez jakiegokolwiek wyraźnego jakościowego zjazdu w dół, co przy filmografii zawierającej bodaj 43 tytuły, jest wyczynem godnym co najmniej literackiego Nobla (wszak Allen to autor bezbłędnych scenariuszy, za których całokształt powinien zostać nagrodzony, bo dlaczegóż nie?).

Jeszcze więcej słów

Niespełna miesiąc temu we wpisie poświęconym konfrontacjom twórców z krytykami wysnułem przypuszczenie, że choć odbiły się one szerokim echem zarówno w środowisku filmowym, jak i poza nim, to jednak nie spowodują fali podobnych starć. Nie mogłem się bardziej mylić.

Już następnego dnia pojawiła się informacja, że Jacek Samojłowicz, producent „Kac Wawy”, zamierza pozwać Tomasza Raczka, bo przez jego negatywną opinię na temat filmu stracił miliony. Samojłowicz stwierdził, że Raczek przekroczył uprawnienia recenzenta i odpowiada za frekwencyjną klęskę „pierwszej polskiej komedii w 3D”.

Jacek Samojłowicz. Ten po lewej.

Od trzech lat nie widziałem dobrego filmu...

To prawda. Od trzech lat nie widziałem filmu, który by mnie porwał, oczarował, który mógłbym spokojnie nazwać arcydziełem. Ostatnim był „Avatar” Jamesa Camerona. To nie efekty specjalne czy 3D oczarowało mnie w tym filmie, lecz fabuła. Prosta, epicka, baśniowa. Istny sen na jawie. Rozrywka, której się doświadcza – nie ogląda.

Oni wracają!

Pamiętacie Tenacious D? Jeśli choć raz się z nimi spotkaliście, na pewno ich pamiętacie ;). Po znalezieniu w 2006 roku kostki przeznaczenia, panowie Jack i Kyle nieco się przyczaili, by w 2012 roku powrócić z nowym materiałem. Nadciąga „Rize of the Fenix” – najlepszy album świata, nagrany zaledwie w… 75 minut.

Trylogia Khamidova

Wiecie o co chodzi? O super realistyczne, paradokumentalne, seriale sci-fi telewizji Polsat. Chyba kojarzycie już o co chodzi. O „Dlaczego ja” i (te) „Trudne sprawy”.

Każdy odcinek to wyjątkowo traumatyczne przeżycie. Gdy natknę się na to w telewizji, po chwili mam wrażenie jakby w moim domu rozgrywała się jakaś kłótnia. Jak się zapewnie spodziewacie, zaraz wtrącę jakieś „ale”. No więc…

Naziści kontratakują

Naziści jacy byli, każdy wie. Źli, źli i jeszcze gorsi. Nawet dziś, prawie 70 lat od zakończenia II Wojny Światowej, malowanie / tatuowanie swastyki, wyciąganie (w jakimkolwiek kontekście) ręki w charakterystycznym geście, tudzież samobójcze deklaracje zrozumienia (a nawet troszkę współczucia) dla wodza III Rzeszy – w wykonaniu czy to szarych obywateli, czy artystów czy celebrytów, nie mają racji bytu, miażdżone bezlitośnie przez opinię publiczną. Nie ma robienia sobie jaj z Holocaustu i powitania Heil Hitler. Jedyną oazą popkultury (poza grami komputerowymi), gdzie nazistów wciąż się bezkarnie, czy to w dramacie, horrorze czy komedii, eksploruje / parodiuje (ale nigdy nie gloryfikuje) zdaje się być film. I właśnie wielkimi krokami, w rytm marszu niemieckich oddziałów podczas parady, zbliża się film, w którym naziści powracają silni jak nigdy przedtem...

Nadchodzą naziści z Księżyca!