Zaczynam od

pożegnania, czyli odejścia Roberta Sheehana z Misfits, które to jawi mi się jako Wielka Strata lub w najlepszym razie spóźnione i niesmaczne prima aprilis.

Oto Robert Sheehan (prawda, że urocze chłopię?):

Złą nowinę przyniósł mi kolega Crov, więc teraz mam powód, by mieć zły humor i zbywać warczeniem wszystkich, którzy będą próbowali wciągnąć mnie w rozmowę na tak pasjonujące tematy jak np. czwarty sezon Californication (bardzo nędzny swoją drogą). Bo tu się dzieje kolejna telewizyjna drama, a jakoś tak się składa, że nie mam się komu wypłakać w rękaw (odejście Elizabeth Perkins z Zielska miało ten plus, że integrowało ludzi, często bardzo widowiskowo; robiliśmy z kolegą żałobne show).

Misfits jeszcze nie ma specjalnie dużego polskiego fanbejsu - mam nadzieję, że to się będzie zmieniać, tym bardziej, że temat wciąż na topie. Misfits ogrywa schemat superbohaterstwa i supermocy - tyle że bez superbohaterstwa i z supermocami mocno uprzykrzającymi życie. Oto podczas dziwnej burzy pięcioro głównych bohaterów, odpracowujących wyroki w jakimś ośrodku społecznym, zostaje trzepniętych przez piorun - a dalej jest tylko weselej.

Brytyjczycy mają jakieś dziwne wyczucie do młodej krwi, może dlatego, że specjalnie się z nią nie cackają, tylko stawiają przed kamerą tak silne indywidua jak Jamie Bell czy Thomas Turgoose. Mizdrzenie jest złe, a bycie miłym - nieciekawe. Misfits powtórzyli właściwie sukces fenomenalnych castingów Skins - na pięcioro głównych bohaterów trójka była dla mnie absolutnym objawieniem. Lauren Socha jako Kelly, wygadana dresiara z paskudnym wytrzeszczem i jeszcze paskudniejszym akcentem (ale ja fetyszyzuję wszelkie odmiany mowy królów, więc żeby nie było, że uprawiam tu mowę nienawiści). Iwan Rheon jako aspołeczny Simon (choć z bólem serca stwierdzam, że scenariusz drugiego sezonu nie podołał wyzwaniom, jakie w pierwszym stawiała ta postać). I w końcu Sheehan jako obleśny Nathan "Save me, Barry!" Young - materiał na postać kultową, ikoniczną, w tym całym szalonym zalewie seriali rozpoznawalną jak House. Nathan trafia do ośrodka przez słodycze i to chyba rzeczywiście najsłodsza rzecz, jaką mogę na jego temat powiedzieć.

Oto, co mówią na jego temat koledzy:

Nathan nie drażni, nie irytuje, nie męczy - Nathan WKURWIA z całą mocą tego słowa. Nathan jest totalnym gnojkiem, ucieleśnieniem chaosu, przeczy podstawowym zasadom życia w stadzie, nie ustając w dopierdalaniu każdej żywej istocie znajdującej się w jego zasięgu; a ponieważ jego gesty i ślina mogłyby napędzać elektrownie, zasięg ten jest zaiste imponujący. Nathan nie zna takich pojęć jak dobre maniery, empatia czy polityczna poprawność

a w dodatku jest niezniszczalny - jako że nie da się, sorry, walczyć z chaosem. I najzabawniejsze jest to, że mimo jakichś racjonalnych wskazówek, gdyby ktokolwiek powiedział mi, hej, nie lubię tego gnoja - byłabym w stanie kogoś takiego udusić. Spod syfu wygląda koleś, którego nie da się nie kochać i to nie tylko dlatego, że ma oczy Bambiego. I dlatego krew mnie zalewa, kiedy na stronie E4 czytam, że

Yes we know what you’re thinking but fear not - here's what Executive Producer, Petra Fried, had to say:

We are all sad to say goodbye to Robbie Sheehan – he has been brilliant as Nathan. Luckily for us, all of Nathan’s filthy lines were written by (creator and writer) Howard Overman, and there’s loads more where they came from – we call it the Overman dirt bank.

chociaż wiem że to taka pijaroska gadka.

Cholera wie, o co poszło, Sheehan właśnie zagrał w filmie pt. Killing Bono, jakoś nie wygląda mi na wariata, co by szedł szukać gwiazdorstwa tam, gdzie tak niepewny grunt, podczas gdy w sześcioodcinkowym serialu ma postać, która robi furorę każdym słowem, no ale to już takie gdybanie.

Ja idę płakać, a ty, drogi czytelniku, jeśli jeszcze Misfits nie widziałeś, kradnij i przygotuj dużą kawę. Miłego i

SAVE ME, BARRY!