Przerażający trailer „Paranormal Activity 3”!

Oj, dawno nie byłem tak podjarany żadnym nadchodzącym tytułem! Dosłownie przebieram nóżkami z niecierpliwości, żeby zobaczyć, jak za kilka miesięcy (premiera w październiku) tłum naiwniaków uderzy szturmem do kin, a na forach filmowych zaroi się od opinii, jaki to potwornie straszny film, jakie siał przerażenie i jak bardzo zwieracze widzów nie wytrzymały napięcia generowanego przez odnalezione taśmy z nagranymi nań duchami.

Tymczasem pozostaję pod piorunującym wrażeniem trailera, który rozłożył mnie na łopatki swoją nijakością, brakiem napięcia i wtórnością bijącą po oczach. W tej zajawce nie znalazłem ani jednego ujęcia, choćby jednej sekundy, która zdołałaby zachęcić mnie do seansu, przekonać mnie jakoś do tej czerstwej serii. Do dziś wspominam seans pierwszej części „Paranormal Activity” jako wielkie oszustwo filmowe, bo miało być strasznie, a nie było, miały być ciarki na plecach, a było ziewanie z nudy. Drugą część sobie przezornie darowałem, trzeciej – po obejrzeniu fatalnego trailera – nawet kijem nie dotknę. A co pokazuje trailer? A nic. Trailerowi zdaje się, że wystarczy rzucić ochłap w postaci kilku ujęć z domowej kamery, a na końcu zjawę stojącą w kącie w łazience, żebym nabrał ochoty na obejrzenie „Paranormal Activity 3”. A ja mówię gówno prawda, taki ochłap to za mało, mam dość „nicniepokazywania”, bo to już nie działa. Nie dziś, gdy temat „odnalezionych taśm” został już do cna wyeksploatowany i w konwencję przydałoby się albo tchnąć nowego ducha, albo dać sobie przysłowiowego siana i przestać tego rodzaju filmy kręcić. Dziś już nie wystarczy pokazać kolejnej zjawy, żeby widzowie tracili przytomność. Dziś, gdy już przywykliśmy do taśm z duchami, trzeba zauroczyć nas formą, co z sukcesem robi grany właśnie w naszych kinach klasyczny film grozy „Naznaczony”.

Najbardziej przerażające w tym całym trailerze jest to, że jego twórcy nie zadali sobie trudu, by pokazać coś nowego, żeby zaciekawić, żeby przestraszyć, a mimo to „Paranormal Activity 3” okaże się kasowym przebojem i pojawią się kolejne jego części, wzorem „Pił”, kolejna gorsza od poprzedniej. Nie ma się co dziwić producentom – jest popyt, jest podaż. Skutecznie działa tu magia tytułu (w przypadku serii „Paranormal Activity” zupełnie niezasłużona, bo już „jedynka” była do dupy) i poczta pantoflowa rozsyłana przez wielce wystraszone dzieciaki, którym wystarcza, że ustawiona statycznie kamera sfilmowała ślady z mąki. Moja krytyka i niechęć do serii „Paranormal Activity” nic tu nie zdziała i niczego nie zmieni, choć mam nadzieję, że uda mi się uratować od straty pieniędzy choć kilku widzów. Reszta i tak zapłaci 30zł za bilet do kina żeby zobaczyć ducha w kącie.