Po Wenecji

I co? I pstro. W Wenecji wygrał  „Faust” Aleksandra Sukorova, o którym pisałem w kontekście jednego z faworytów festiwalu (sugerując się dziennikarskimi przewidywaniami). Film w wielu relacjach kompletnie pominięty, zignorowany, nie ujęty w osobistych rankingach podsumowujących festiwal. Festiwal, który dowiódł jednego, i to po raz kolejny - film, który wygrywa wcale nie jest filmem najlepszym. Pamiętacie jeszcze zeszłoroczne „Somewhere” Sophii Coppoli? Bo ja już o nim dawno zapomniałem. Skądinąd dobry „Liban”? „Zapaśnik”? „Martwa natura”? To nie były najlepsze filmy, więc nie przeceniałbym Złotych Lwów. 

Od razu powiem, że świetnie czytało mi się codzienne relacje w wykonaniu Ani Bielak ze Stopklatki. Już podczas festiwalu w Cannes podsyłała do Stopklatki znakomite relacje i teraz również udało się jej w naprawdę dobry i merytorycznie błyskotliwy sposób przekazać to, co się w Wenecji działo. Szkoda, że to tylko relacje, nie swoisty reportaż z jednego z najważniejszych festiwali (wzorem bezpretensjonalnej podróży do Cannes, którą w 2008 roku odbył Karol z KMF). Nie ma co narzekać - relacje super, będę wypatrywał kolejnych.  

 "Faust" to podobno klasyk europejskiego kina artystycznego. Czyli doskonały obiekt kpin i szyderstw, dostarczający moc wrażeń (skupione twarze patrzą na siebie przez wiele milczących minut!).

Przede wszystkim najbardziej mnie cieszy jedno: „Carnage” Polańskiego spełnia oczekiwania. Scenariusz - to wiadomo - nie może być inny niż świetny. Ale poza tym to aktorski majstersztyk, w którym każdy z aktorów innego nie dominuje, każdy jest w swej roli genialny i każdy zasługuje na wyróżnienie. Kiedy wejdzie do polskich kin? Nie wiadomo. Dystrybutorzy wciąż milczą. „Rzeź” ma szansę na spory sukces frekwencyjny - Polański zwabia do kin rodaków, a jeszcze obsada…

Cieszą mnie dobre opinie o „Idach marcowych” Clooneya - podobno nie ma tu oczekiwanej hollywoodzkiej naiwności w kwestii prezentowania kulis polityki.

Bardzo czekam na „Wstyd” McQueena. Mocny film o seksie, bez namiętności - o tak. Fassbender znowu pokazał klasę. I ma nagrodę. I pewnie czeka teraz na złotego rycerzyka.

Zaskoczył „Killer Joe” Williama Friedkina. I to zaskoczył tak bardzo i tak pozytywnie, że do końca konkursu był uważany za jednego z najmocniejszych faworytów do głównych nagród. To pierwszy tak dobrze oceniany  film Friedkina od… kilkudziesięciu lat? I bardzo dobra rola Matthew McConaugheya.

Nie rozczarował „Tinker, Tailor, Soldier, Spy” - świetne kino szpiegowskie, dynamiczne i emocjonalnie intensywne, acz podobno odmienne formalnie od wszelkich Bourneów i Bondów. I to jest film, na którego premierę również czekam (gdzieś na przełomie 2011 i 2012).

„Wichrowe wzgórza”, jak zresztą przewidywałem, nie okazały się niczym znaczącym - ot kolejna, średnio udana do tego, ekranizacja powieści Bronte. Ale zdjęcia podobno zachwycają.

„Niebezpieczna metoda” Cronenberga krytyków podzieliła. Ania Bielak jest rozczarowana (i jej argumentacja mnie przekonuje), wielu krytyków jednak film oceniło bardzo dobrze, choć do  zachwytów droga daleka - trudno powiedzieć, czy film będzie brany pod uwagę przy rozdaniu tych najważniejszych nagród.

„Texas Killing Fields” według krytyków The Hollywood Reporter rozczarowało. W ogóle film Ami Canaan Mann przeszedł bez echa. To chyba najgorsze dla twórcy - być zignorowanym, nie zauważonym. Z drugiej jednak strony reporterka Stopklatki doceniła. 

Podobno Yorgos Lanthimos powtarza w „Alpach” to, co udało mu się w „Kłu” (swoją drogą rewelacyjnym filmie), a dobre kino pokazali Azjaci. Szczególnie wybił się dramat kryminalny z morderstwem w tle „People Mountain People Sea” Caia Shangui. Więcej o nagrodzonych na blogu CinemaAsia.

A "W.E" Madonny to pretensjonalna kupa. 

O innych filmach nie pamiętam, nie wybiły się w żaden sposób w żadnej relacji. 

Niemniej to bardzo dobry, ciekawy festiwal, który udanie łączy to, co mainstreamowe z tym, co, no właśnie,   powiedzmy artystyczne. I ten drugi biegun wygrał. Dobrze?